ကုန္းေဘာင္ေခတ္က သူေဌးၾကီးဦးဘုိးၾကည္တစ္ေယာက္ သုဓမၼာဂိုဏ္းေထာက္ ေတာရဆရာေတာ္ ဦးဂုဏအား အထူးၾကည္ညိဳလွတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ေငြရႊင္တုန္း၊ သဒၵါတရားကလည္း ထက္သန္တုန္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတစ္ေဆာင္ေလာက္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းလိုက္ခ်င္ပါဘိ။ ေျပာေနၾကာေရာ့မယ္… သက္ဦးဆံပိုင္ပါတဲ့ ဘုရင္မင္းတရားၾကီးဆီ အခြင့္ေတာင္း ေလွ်ာက္တင္အံုးမွပါပဲ။ သီေပါမင္းတရားၾကီး ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကည္ညိဳရင္းစြဲရိွတဲ့ ဆရာေတာ္မို႔ ခြင့္ျပဳတန္ေကာင္းပါရဲ႕။

“ကၽြန္းေပၚမွအိမ္ကေလး” ဆိုေတာ့ ခ်မ္းတစ္ေယာက္ ေႏြပူပူၾကီး ဘယ္ဆီမ်ား ေျခဆန္႔ေနပါလိမ့္ဆိုျပီး မထင္လိုက္ပါနဲ႔လို႔။ ရန္ကုန္ေႏြ ပူလြန္းလို႔ အိမ္ထဲကအိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ႏိုင္ဘူးရယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲမွာတင္ ရိွတဲ့ သည္အိမ္ေလးကိုေတာင္ စိတ္ဝင္စားလြန္းအားၾကီးလို႔သာ အားခဲျပီး သြားရတာ။

ပံုေတာင္၊ ပံုညာေတာင္ႏွင့္ မဟူရာေတာင္ သံုးလံုးဆံုရာ အလယ္မွာ အာဆီယံအေမြအႏွစ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အေလာင္းေတာ္ကႆပေဘးမဲ့ေတာၾကီး တစ္ခုရိွတယ္။ စမ္းေခ်ာင္း၊ လွ်ိဳေျမာင္၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြ ေပါမ်ားတဲ့ ေတာနက္ၾကီးအတြင္းမွာ ေတာရိုင္းတိရိစၦာန္ေတြ သဘာဝအတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ေတာတြင္းတိရိစၦာန္ေတြဟာ ေနရာအႏွံ႔ သြားလာၾကပါေသာ္လည္း တစ္စံုတရာေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေက်ာက္ေတာင္တစ္ေနရာအေပၚကိုေတာ့ ျဖတ္သန္းသြားလာျခင္း မျပဳၾကေခ်။

မေန႔ကေပါ့… ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းေထာင့္ ေရာက္ေတာ့ စိန္ေမရီ Church ေက်ာင္းရဲ႕ ဝန္းတံခါး ဖြင့္ထားတာ ရိပ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ကားရပ္ခိုင္းျပီး ဝန္းထဲ ဝင္ပလိုက္ေတာ့တာပဲ။ ရိုးရိုးသားသား ဝန္ခံရရင္ Church ေက်ာင္းၾကီးက လွလြန္းလို႔ ဓာတ္ပံုဝင္ရိုက္ခ်င္မိတာ။ သမိုင္းေၾကာင္းေနာက္ခံေတြ ဘာေတြ မေလ့ထားမိဘူးရယ္။

တစ္ဦးတည္းေသာသမီးအျဖစ္ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ငယ္ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ သူတို႔က ဝန္းရံျပီး တီးတိုးစကားေျပာေပးၾကတယ္။ ငိုေနရင္ ေခ်ာ့မယ့္သူ မရိွတဲ့ ကၽြန္မကို သူတို႔ကပဲ ကလူက်ီစယ္ေပးခဲ့ၾကတာ။ ေမာင္ကာတြန္းေလးေတြက ကၽြန္မကို ရယ္ေမာေစတယ္။ မပံုျပင္ေလးေတြက ကၽြန္မကို စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ကိုမဂၤလာေမာင္မယ္က ကၽြန္မကို အကိုတစ္ေယာက္လို ဆံုးမစကားေတြ ေျပာေပးတယ္။ မေရႊေသြးကေတာ့ ကၽြန္မကို အမတစ္ေယာက္လို ႏွစ္သိမ့္ေပးတယ္။