ဆရာမႀကီးဂ်ဴးရဲ႕ “တိမ္နဲ႔ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး” ဝတၳဳကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဖတ္ျပီးေနာက္မွာ ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္းကို ထပ္သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ညေနခင္းမွာ စည္သူ၊ သိမ့္ရယ္၊ ကိုယ္ရယ္ စကားလက္ဆံုက်ရင္း ခရီးေလးတစ္ခုေလာက္ အတူထြက္ခ်င္လိုက္တာလို႔ တမ္းတမ္းတတ ညည္းမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုယ္ဟာ ခ်င္းမိုင္ခရီးမွာကတည္းက ရင္းႏွီးလာလိုက္ၾကတာ တကယ့္ေမာင္ႏွမေတြ အတိုင္းပါပဲ။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား ကိုးဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က “မ်က္ႏွာမွာေတာ့ သနပ္ခါးအေဖြးသား ေပါင္မွာေတာ့ ေသးစီးေခ်ာင္း” ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ကြက္တိပါပဲ။ ဒါေတြကို ေသြျဖည္ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေလးေတြကို YGN Walls က ဖန္တီးလို႔ေနပါျပီ။

မ်ားလွစြာေသာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ေတြၾကားမွာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ေလးဟာ တမူထူးကဲတဲ့ဟန္ ရိွတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေတာရြာငယ္ေလးကေန အပန္းေျဖေတာင္ေပၚစခန္းျမိဳ႕အျဖစ္ တျဖည္းျဖည္း ဆင့္ကဲတိုးတက္လာခဲ့တာ။ သည္တစ္ေခါက္ ျပင္ဦးလြင္ခရီးမွာေတာ့ ပေဟဠိေတြကို သိပၸံနည္းက် အေျဖမညိွႏိုင္ေသးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ ထံုးမႊမ္းရာ ေနရာေတြဆီ စိတ္ညႊတ္ခဲ့ပါတယ္။

ပ်ားပန္းခတ္သမွ် မ်ားျပားလွတဲ့ လူအုပ္ထဲမွာ စီးေမွ်ာရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိထားမိတာကေတာ့ အမ်ားစုဟာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ေလးေတြ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ကိုးရီးယားလို ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ေနၾကသူေတြ ရိွသလို၊ တရုတ္လို ဟီဟီဟာဟာ ေနၾကသူေတြလည္း ရိွတယ္။ ႏွာသံေလးနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္း ေလေတြေဖာေနၾကတဲ့ ယပလက္ေလးေတြလည္း အမ်ားအျပားပဲ။